De Eeuwige Elvis

Daar zaten we dan, als ontdekkingsreiziger David Livingstone in bus 43. Om ons heen zaten enkel donkere mensen. Allemaal ontzettend vriendelijk, maar vooral nieuwsgierig. Stiekeme blikken, en uiteindelijk toch die vraag die iedereen op de lippen had: "Where do you guys come from?". Het is duidelijk: we zijn niet meer in Texas, maar het diepe zuiden. Zaterdagavond vertrokken we vanuit San Antonio voor een rit met de nachtbus naar New Orleans, een rit van ongeveer 10 uur. Gebroken kwamen we aan in Nola, zoals de stad in de volksmond heet. Maar bij het aanzicht van deze fantastische stad verdween al snel alle moeheid. French Quartier is de wijk die rondom het centrum ligt en doet denken aan het New Orleans van de Franse kolonisten. De huizen van de vroegere rijken worden gekenmerkt door mooie Franse balkonnetjes, de huizen van de vroegere creoolse bevolking zijn vaak felgekleurd en klein. We deden er goed aan om naar Lower French Quartier te gaan, hier waren we verlost van de vele (nog steeds Amerikaanse) toeristen die zich rondom de Mississipikade en Bourbonstreet ophielden. Een bezoekje aan het Louis Armstrongpark, vernoemd naar de stads grootste inwoner, mocht natuurlijk niet ontbreken. Op het plein middenin het park kwamen vroeger de slaven bijeen om muziek te maken en is volgens velen de plek waar de moderne muziek is ontstaan.

's Avonds waagden we ons in het uitgaansleven. Wagen ja, volgens de reisgids wordt New Orleans  niet voor niets 'The dark part of the south' genoemd, het gebied rondom Bourbon Street stond vroeger bekend om zijn hoerenclubs, tegenwoordig is het de enige straat in de VS waar men met alcohol over straat mag lopen. We kwamen erachter dat de reisgids niet loog, en dat bovendien de hoerenclubs nog niet verdwenen zijn. Op 200meter telden we 5 Hustlerclubs. Gelukkig vonden we een echte jazzclub, met de bedenkelijke naam Fritzel's. Geen kelder, wel een dixielandband op het podium; we hadden een heerlijke avond.
Het was door ons strakke reisschema helaas onze enige dag in New Orleans, maandag reisden we langs de Mississippirivier noordwaarts richting die andere muziekstad: Memphis. Op straat ruikt het hier nonstop naar barbecue en de sfeer van het zuiden is meer dan in New Orleans aanwezig op straat en bij de overwegend donkere bevolking. We begonnen bij het Lorraine Motel, beter bekend als de plaats waar dominee Martin Luther King jr. op een warme zondagavond werd doodgeschoten op de gallerij van het armoedig ogende motel. Nu is Lorraine een museum, een eerbetoon aan King en de moedige emancipatiebeweging voor meer burgerrechten voor de zwarte bevolking. Het klinkt zo veelbelovend, helaas voor ons was het museum gesloten en bleef het bij een paar fotootjes van de beruchte gallerij. 

Een ander toeristenhoogtepunt was wel open: het Heilige der Heilige voor elke muziekliefhebber: Sun Studio. Hier wandelde eind jaren 50 Elvis Presley binnen om voor 4 dollar een plaatje voor zijn moeder op te nemen. Het bleek de ontdekking te zijn van de bestverkopende zanger allertijden. Ook Johnny Cash, BB King en Jerry Lee Lewis namen hier hun eerste nummers op. De studio waarin dit gebeurde, is nog steeds in gebruik, maar de vloer en de bordkartonnen muur en plafond zijn nog helemaal origineel. Samen met zo'n 30 andere (vooral oudere) muziekliefhebbers liepen we met open mond rond.

Over Elvis gesproken: Memphis is niet alleen de stad waar hij ontdekt is, het is ook de stad waar hij het grootste deel van zijn leven woonde. Vanaf zijn 22e op Graceland precies te zijn. Dit gigantische landgoed is tegenwoordig één grote kermis. Een busje rijdt je de 10 meter van de souveniershop en de in VS altijd aanwezige vreetschuur naar zijn huis, dat nog grotendeels in originele staat is. Verderop staat ook zijn vliegtuig tentoongesteld, evenals zo'n twintigtal auto's die van de King of Rock and Roll waren. Erg leuk om te zien, maar na zo'n 100 kledingstukken en interviews van American Idolsterren over de grootheid van Elvis, hadden we het wel gezien. Op naar Beale Street, de straat die barst van de kroegen waar blues en soul wordt gespeeld. Op het podium staat een swingende band, voor een enthousiate menigte. Wij zien het allebei: dit is écht de geest van Elvis en alle grootheden die deze stad heeft voortgebracht.