Coole Canadezen

"Ja hey met mij. Waar ik ben? Ik weet het niet schat, het navigatiesysteem stuurt me steeds een andere kant op en ik heb geen idee meer waar ik ben. Ga maar terug naar het hotel en blijf buiten wachten, waarschijnlijk ben ik binnen een half uur bij je!" Geconcentreerd op de chaos van het verkeer in de binnenstad van Montreal en met een half oog op de TomTom die weer geen signaal heeft, probeert Arnoud de auto naar het hotel te rijden. Een leukere kennismaking met Montreal was welkom geweest.

We laten de bergen van New Hampshire achter ons en rijden Vermont binnen. De Franse ontdekkingsreiziger Samuel de Champlain zag ooit de groene bergen en noemde het gebied 'Vert Monts', dat later verengelst werd naar Vermont. Het verschil met New Hampshire is inderdaad groot: ruige bergen worden glooiende, groene heuvels met minder bomen en meer gras. We slapen in Burlington, met 42.000 inwoners de grootste stad van Vermont. Het is ook een on-Amerikaanse stad met enkel laagbouw, een autoloze winkelstraat met terrassen en het is er vooral heel erg rustig. Na een paar uur hebben we al de hele binnenstad gezien en gaan een pub binnen waar we twee Heady Toppers bestellen. Dit bier uit Burlington wordt gezien als het beste van de VS en is door de populariteit moeilijk te verkrijgen.

Een ander exportproduct van Burlington is minder moeilijk te verkrijgen: Ben&Jerry's ijs. Op een half uurtje rijden van de stad bezoeken we de Ben&Jerry's fabriek. De rondleiding door de fabriek blijkt immens populair, en terecht. In een half uur krijg je een film over de geschiedenis van het ijsmerk te zien, via een brug loop je door de ijsfabriek waar kleine bekertjes in een noodvaart door buizen worden gedrukt en als laatste wacht het hoogtepunt: een gratis bekertje ijs met één van de allernieuwste smaken.

Na twee dagen Burlington poetsen onze paspoorten op en rijden naar het noorden de Canadese grens over. Via uitgestrekte graanvelden rijden we richting Montreal. Voor het hotel zetten we de auto op de taxistandplaats, omdat de rest vol is. We besluiten dat Sanne gaat inchecken en de parkeerkaart voor het hotel gaat halen en Arnoud bij de auto blijft. Sanne is het hotel nog geen minuut binnen als Arnoud wordt aangesproken door een zelfverzekerde agent: de auto moet direct weg. In de hoop dat hij een blok om kan rijden totdat Sanne klaar is met inchecken, rijdt Arnoud weg. Helaas zijn bijna alle wegen eenrichtingsverkeer en slaat het navigatiesysteem op hol. Ondertussen blijkt het verkeer in Montreal een grote chaos en lijken alle Canadezen na het zien van een Amerikaans nummerbord een excuus te hebben gevonden om af te snijden en rechts in te halen. Telefonerend proberen we elkaar te vinden, resulterend in een Pacman-achtig zoekspelletje. Na ruim een half uur ploffen we opgelucht op ons hotelbed en zoeken we uit waar de toeristische hotspots van Montreal zich bevinden.

Canada is net als België strikt tweetalig, in de provincie Quebec waar Montreal in ligt, spreekt men vooral Frans. Maar ook de stad voelt als Frankrijk: smalle, sfeervolle straatjes, goedgeklede mensen en overal gezellige bistro's. Het toeristisch centrum is Place d'Armes, waar we de Notre Dame Basilique bezoeken, een indrukwekkende kerk waar zelfs veel Europese kerken schraal bij afsteken. Het grootste orgel ter wereld hangt hier recht tegenover een indrukwekkend, verguld altaar met een blauwe hemel als achtergrond (zie ook vooral de foto onderaan dit verslag). We wandelen richting de haven en shoppen in de boetiekjes. 's Avonds doen we minder Frans en eten een typisch Canadese Beaver Tail, een soort platte oliebol met caramel of topping naar keuze, en kijken we ijshockey in een café.

We stappen weer in onze inmiddels vertrouwde auto en rijden naar de hoofdstad van Canada, Ottawa. De chaos wordt verwisseld voor een ruim opgezette, vrij nieuwe stad. Ottawa werd in 1857 pas aangewezen als hoofdstad, als compromise tussen het Engelse Toronto en het Franse Montreal. Daardoor lijkt de stad minder geschiedenis met zich mee te dragen, maar is het wel meteen duidelijk dat Ottawa is ingericht als hoofdstad. Het parlement, in Britse Westminsterstijl ínclusief Big Ben-kopie, ligt centraal in de stad met daaromheen verschillende ministeries, het nationaal oorlogsmonument en het oudste en chiqueste hotel van de stad: Chateau Laurier. En guess what? Sanne heeft geregeld dat wij in dat hotel kunnen slapen. Met uitzicht op de kathedraal en rivier slapen we 's nachts prinsheerlijk terwijl de geesten van Einstein, Mandela en George VI over de gang sluipen. Op onze laatste ochtend in Ottawa melden we ons voor een rondleiding door het Canadese parlement. De rondleiding is zwaar beveiligd, mede door de aanslagen op het parlement vorig jaar, maar zeer de moeite. Het parlement is zogezegd in de stijl van het Britse parlement en de kleuren in de senaat en de House of Commons zijn zelfs identiek aan die in Londen.

Drie dagen Canada zijn te kort voor een goede indruk van het land, en zeker voor een vergelijking tussen Canada en de Verenigde Staten, maar helaas hebben we te weinig tijd om nog langer in de 'Great White North' te blijven. We spreken af om nog eens terug te komen en mengen ons voor de laatste keer in het chaotische Canadese verkeer op weg naar de grens met de VS.