Eindeloze Eilanden

Bij Texas denk je vooral aan zand, cactussen en roodbruine rotsen. Toch hadden we, op onze beklimming van Enchanted Rock na, nog bijna geen zand gezien. Nu was het er opeens in overvloed. Niet het zand van een dorre woestijn, maar van een uitgestrekt en zonovergoten strand! Na twee weken in de binnenlanden zoeken we de kust op.

We slapen de eerste nacht aan de boulevard van Corpus Christi, de grootste badplaats van Texas. Vanuit onze hotelkamer hebben we een ver zicht op zee. Corpus Christi is in weinig Texaans, het doet zelfs een beetje denken aan Florida: een brede boulevard, jachthavens met gigantische jachten. Vanuit Corpus Christi kun je mooie uitstapjes naar de regio maken, naar Padre Island bijvoorbeeld. Dit smalle, langgestrekte eiland is onderdeel van de natuurlijke kust voor Texas. Kijk maar eens op Google Maps: voor de kust van Texas liggen uitgerekte eilanden die in miljoenen jaren hun vormen door de zee en de wind hebben gekregen en nu als een soort natuurlijke dijk fungeren. Op sommige eilanden is het ontzettend toeristisch, op Padre Island is gelukkig ruimte gehouden voor een groot natuurpark. Hoewel daar natuurlijk op een Amerikaanse manier mee wordt omgegaan! Op het strand mag je bijvoorbeeld met de auto rijden. Waar wij in Nederland de auto parkeren voor de duinen en we de handdoeken, knackworsten en emmertjes vervolgens door het mulle zand moeten slepen, rijden Amerikanen hier hun auto over het strand naar een plekje naar keuze, zetten de auto daar neer en leggen de handdoek binnen het bereik van de airco. Ook wij rijden onze huurauto over het strand en settelen ons met onze voeten in de Mexicaanse Golf.

De volgende dag rijden we langs de kust naar het noorden. Op de eilanden liggen veel kleine kustdorpjes, sommigen uitgestorven door het laagseizoen, andere door de visserij toch nog gezellig levendig. De volgende bestemming is Aransas National Park, een gigantisch natuurpark met veel wilde dieren en zeldzame vogels. Herten, coyotes, wolven en zelfs alligators worden hier vaak gezien. Ook in dit park is een route uitgeschreven voor auto's. Met onze huurauto in zo'n groot park rondrijden voelt als een safari. We zien mooie landschappen en in 2 uur meer herten dan tijdens onze 5 dagen Veluwe, afgelopen december. Op het eind van de route willen we toch uitstappen. Vanaf een loopbrug schijn je de alligators te kunnen zien. De brug zelf ligt amper een meter boven het water en om ons heen zien we bijna alleen maar riet en moeras. Af en toe horen we geritsel en geplons. Opeens zien we net naast de brug een babyalligator in het water! En als we beter kijken zien we links en rechts er nog een paar. We blijven een tijdje ademloos kijken, maar de moeder laat zich niet zien. Gelukkig ook niet als we vanaf de loopbrug een sprintje trekken tussen het riet door naar onze auto. Er zal maar net...

Bij elke reis hoort een beetje pech. Op weg naar Corpus Christi spat een steentje van een tegemoetrijdende truck tegen ons zijraam, dat direct scheurt. We rijden voorzichtig naar de autohuurplaats in Corpus Christi, en leggen het verhaal uit. Hertz doet niet moeilijk en geeft ons een nieuwe auto mee. Twee dagen steekt bij Arnoud een oorontsteking op. Na het even aangekeken te hebben, besluiten we naar de lokale huisartsenpost van Fulton, in de buurt van het Aransas National Park, te gaan. Het bleek onze duurste activiteit van de vakantie te worden. Een consultje (even in het oor kijken, vaststellen dat Arnoud inderdaad een oorontsteking heeft en een medicijn voorschrijven), kost 350 dollar. Bij de apotheek blijkt het voorgeschreven medicijn nog eens 250 dollar extra te kosten: de arts lijkt een deal te hebben met een specifieke farmaceut en blijkt ons een duur merkmedicijn te hebben voorgeschreven. We gaan maar weer terug naar de huisartsenpost en vragen om een voorschrift van een goedkoper middel. Even later rekenen we hiervoor 60 dollar af, nogal een verschil. We zien deze ochtend op en neer rijden maar als een mooie introductie in het Amerikaans gezondheidsstelsel!

Met de gouden druppeltjes op zak rijden we verder richting het noorden het binnenland weer in. We hebben besloten om de laatste dagen van onze vakantie in Austin door te brengen. Onderweg stoppen we in het dorpje Goliad. Op het dorpsplein kun je een kanon afschieten, er is helemaal niemand op straat en ook de winkeltjes en restaurantjes zijn leeg. Midden op het dorpsplein staat naast het klassieke gerechtsgebouw de 'hanging oak', vernoemd naar zijn functie als galg voor revolutionairen die aan het begin van de 19e eeuw tegen de Mexicaanse bezetter vochten voor een onafhankelijk Texas. Nog tot 1836 was Texas in handen van Mexico dat een schrikbewind voerde voor de Engelstalige bewoners. Dit resulteerde in de Texaanse oorlog (1835-1836). Net voor hun definitieve overwinning leden de Texanen nog twee grote verliezen: de eerste in de legendarische slag om de Alamo, en even daarna in de slag om Goliad. Net buiten het dorpje werden de Texanen omsingeld door een groter Mexiaans leger. Toen zij zich overgaven, werden ze naar een fort aan de rand van Goliad gebracht. Na een paar weken gevangenschap werden bijna alle soldaten geëxecuteerd. We maken een rondje langs het slagveld, door het fort en eindigen bij een gigantisch monument waar de botten van de soldaten zijn verzameld en herbegraven. Twee weken na de Slag om Goliad verslaan de Texanen Mexico en is de staat eindelijk onafhankelijk. Met de recente bloedbaden in zijn achterhoofd roept de Texaanse commandant Sam Houston de in Texas beroemde strijdkreet: "Remember the Alamo, remember Goliad!!"